مهدی است آنکه درشب میلاد او خدا          او را به «مَرحبا لکَ عَبدی» ندا کند

مهدی تنها یک ایده ئولوژی اسلامی نیست بلکه اویک الهام فطری انسانی است که دربرابربینش های همه متفکرین جهان روزگار درخشانی را مجسم میسازد که عموم رسالت های آسمانی با همه ابعادش اجراء پذیرند وپس ازرنجش های دراز ونگرانی های جان فرساانسانیت یک مسیرمطمئن ویک قرارگاه مجهز برای تلاش های هدفی خود بیابد .

آری این احساس تنها یک شعور مذهبی نیست که فقط دربرقش گاه مغزی متدین وافراد معتقد به غیبت ظاهر شود بلکه افراد ماده پرستی که به عموم اعتقادات غیبی پشت پا زده اند وهمیشه تاریخ را براساس تناقضات تفسیرمی کنند آنان هم باور کردهاند که روزی فرا می آید که عموم این تناقضات تفسیرمی کنند آنان هم باورکرده اند که روزی فرا می آید که عموم این تناقضات ودرگیری ها تصفیه میشود وصلح وآرامش برجهان حکومت می کند.

این الهام طبیعی واین شعورباطنی که درافراد همه جوامع وملل موجود است،می توان گفت ازگسترده ترین وروشن ترین الهامات بشری است.

آنگاه که بنا باشد این الهام فطری مورد تأیید دین قراربگیرد وعقیده مذهبی که مستقیم منسوب بخدا است این شعوررا درمغزبعنوان یک باورصددرصد پی ریزی کند واین حقیقت را با کمال صراحت تأکید نماید که کره خاک درچرخش های آخرین خود ازعدل وداد پرمیشود.

آن هنگام: این شعورودرک باطنی بصورت یک ایمان محکم سرنوشت بشریت را روشن می سازد.

اسلام مهدی (ع) را یک حقیقت فکری که هنوز باید بعد ازاین درعالم یافت شود معرفی نمیکند، واورا بعنوان یک حقیقت نامعلوم که هنوزباید بعد ازاین درجهان صورت وقوع بخود بگیرد وعده نمی دهد بلکه او را یک حقیقت واقعی موجود وپایداروزنده ای معرفی میکند که درهرآن انتظارانقلابش راداریم ، ومهدی اسلام (ع) انسان معینی است که درکنارما با تمام وجودش(گوشت وخونش) زندگی میکند وبرای ما درهمه این دردها وغصه ها وآتش تاخت وتازهای ستمگران وجنایت جنحه پیشگان وسوزوگدازرنجش دردمندان که درصفحه خاک ازدورونزدیک ظاهرمیشود می سوزد وخود او هم درانتظارآن لحظه ای است که بتواند دستش را بسوی هرستمدیده